جینگیل

هر روزی که می گذرد با خودم میگویم یعنی باز هم قسمتم میشود  رو به روی خانه ی خدا بایستم و دلم را که در روزهای بی روزنه ی امروز سیاه شده با نظاره بر پرده ی سیاه خانه ی خدا سپید کنم. آیا می شود که دوباره هوای مسجد النبی را در سینه حبس کنم تا غم غربت در میان قربایی که مرا از خدا دور میکنند به نابودیم نکشانند! روزی هزار بار با خودم می گفتم خدایا آمدم به سرزمین وحی تا دلم سبک شود. غم بقیع آنچنان بر دوشم سنگینی می کند که نمیدانم تاب می آورم یا نه. دلم بی تاب است...... دلم بی تاب است ..... خدا می داند که چهارده قرن است که دل تاریخ از سنگینی حادثه ی نامردی زمانه با دل فاطمه(س) و علی(ع) سبک نشده و دل من سنگین و تنگ است. حتی سفر دوباره هم از دلتنگ...